Wiosna

DUŻA SCENA
ul. Katedralna 18
09.10.2020 godz. 18:00
TEATR MALABAR HOTEL / POLSKA

Adaptacja: Marcin Bartnikowski
Reżyseria: Marcin Bartnikowski, Marcin Bikowski
Scenografia i lalki: Marcin Bikowski
Opracowanie muzyczne, video, światło: Marcin Bartnikowski
Koordynacja: Joanna Szumańska

czas trwania 50 min.
15+

„Wiosna” Brunona Schulza to sen o nadziei, że rewolucja może zachować świeżość, pozostać wierną, dotrzymać przysięgi”. Jest to jedyny utwór autora „Sklepów cynamonowych”, który porusza problemy społeczne i polityczne. Nawiązania do wydarzeń dwudziestolecia i okresu poprzedzającego wybuch pierwszej wielkiej wojny zostały tu po Schulzowsku „nazwane” i wykorzystane tak, że opisują rzeczy uniwersalne.

– Mamy tu rewolucję młodości, seksualności i miłości, która splata się z pragnieniem zbudowania lepszego świata. Wiemy, jak spełniły się te marzenia w latach 40. XX w. Podobnie jak Schulz postanowiliśmy jednak z naiwnością udać się w ową rewolucyjną podróż, wierząc, że nie popełnimy błędów naszych poprzedników – podkreślają twórcy spektaklu. – „Wiosna” Teatru Malabar Hotel to seans we współczesnym panopticum, gdzie znów spróbujemy zmierzyć się z demiurgią, ożywiając martwą materię – dodają aktorzy.

Marcin Bartnikowski – aktor, absolwent Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii im. A. Zelwerowicza, kierownik artystyczny Teatru Malabar Hotel, wykładowca Akademii Teatralnej.

Marcin Bikowski – absolwent Wydziału Sztuki Lalkarskiej Akademii im. A. Zelwerowicza na kierunku: aktorstwo i reżyseria, wykładowca Akademii Teatralnej.

Teatr Malabar Hotel powstał we wrześniu 2009 r. Jego nazwa zaczerpnięta została z twórczości Witkacego. Malabar Hotel to teatr, w którego centrum zainteresowań znajduje się forma, zarówno ta rozumiana po Witkacowsku, jak i związana z teatrem plastycznym oraz lalkowym. Wokół tego krążą inne elementy teatralne, co wiąże się z ciągłym rozwojem warsztatu aktorskiego zespołu. Twórcy teatru określają Malabar jako „abstrakcyjną przestrzeń, gdzie nikt nie dotarł, oraz mieszankę: tęsknoty za nieznanym, Witkacowskiego absurdu i niedojrzałych marzeń teatralnych, które będą dorastać i zmieniać się, nigdy nie zyskując ostatecznego kształtu”.